Laat de kinderen naar het Licht komen
Woensdag 17 december 2025, rond zeven uur in de ochtend, gebeurde er iets heel bijzonders. Het voelde niet als toeval, maar alsof het zo moest zijn.
Mijn vriendin reed die ochtend. Ik wist niet waar we heen gingen. Opeens reed ze een erf op. Meteen voelde ik het: dit is de school. Ik herkende haar direct. Toen ik eerder bij Ferlin was, hadden we deze school samen op Google gezien. Het was de Sint Elisabethschool in Paramaribo, Suriname.
Ik stuurde Ferlin meteen een bericht en liet hem foto’s en video’s van de school zien. Terwijl ik dat deed, voelde ik dat er iets meer aan de hand was. Ik voelde een sterke energie.
Aan de linkerkant, bij het balkon, voelde en zag ik kinderen. Niet alleen kinderen van de school, maar ook kinderen uit de buurt die al waren overleden. Deze kinderen mochten naar het Licht. Volgens Ferlin keken ze naar mij omdat ze licht in mij zagen. Ik voelde hun aanwezigheid heel duidelijk. Het was alsof ze naar mij keken en wachtten.
Mijn vriendin stopte de auto en ging even naar binnen om iets af te geven. Ik bleef alleen in de auto zitten. Toen zag ik een klein meisje langs de auto lopen. Ze was blank, had krullend haar en keek mij recht aan. Ze was geen Surinaams kind. Dat moment raakte me diep.
Even later kwam mijn vriendin terug. Ze zei: “Die kleine kinderen zijn brutaal hoor. Ze zagen mij en zeiden: ‘Oh, die mevrouw is wat komen brengen.’” Dat waren de kinderen die echt in de tuin van de school aan het spelen waren. Ze waren nieuwsgierig en vrolijk.
Toen vroeg ik mij af: wat was echt fysiek en wat was geestelijk? Misschien hoefde ik dat verschil niet te weten.
Ik stapte uit de auto en ging onder een boom zitten. Ik sloot mijn ogen en ging even in meditatie, ongeveer vijf minuten.
Ik stelde me voor dat mijn hele lichaam licht werd. Toen zag ik de kinderen naar mij toe komen. Het waren er zo veel dat ik voelde: dit kan ik niet alleen. In mijn hart vroeg ik om hulp.
Toen verscheen Yeshua, Jezus Christus. Hij was helemaal omgeven door licht. Zijn aanwezigheid voelde liefdevol en rustig. Hij zei:
“Laat de kinderen naar Mij komen.”
Dat zijn woorden uit de Bijbel. Op dat moment werden ze echt.
De kinderen gingen naar Hem toe. Hij begeleidde hen naar het Licht. Alles ging rustig en vredig.
Toen mijn vriendin terugkwam, was het moment voorbij. We reden weg.
Wat ik daar heb meegemaakt voelt als een bijzondere ervaring van de ziel. Een moment waarin hemel en aarde elkaar even raakten, waarin het zichtbare en het onzichtbare samenkwamen.
De Bijbel zegt dat Gods engelen er zijn om te dienen en te begeleiden. Tegelijk voelde ik ook iets universeels: de werking van het Licht, van liefdevolle energie die alles verbindt. Een herinnering dat leven niet stopt bij het zichtbare, maar doorgaat in een andere vorm, in een andere dimensie van Zijn aanwezigheid.
Jezus zei: “Ik ben het Licht der wereld.” Dat Licht was daar voelbaar. Zacht, warm en helend. In spiritualiteit wordt vaak gesproken over terugkeren naar de Bron. Op dat moment voelde ik dat dit hetzelfde is: thuiskomen in Gods liefde.
De kinderen mochten gaan, niet alleen, maar begeleid. Door het Licht, door Christus, en door een hogere orde die groter is dan wij kunnen begrijpen. Alles werkte samen: geloof en spiritualiteit, hart en ziel, aarde en hemel.
Ik geloof dat God ons soms op een plek zet met een bedoeling. Niet om te oordelen, niet om te controleren, maar om beschikbaar te zijn. Om een kanaal te zijn van rust, liefde en genade.
Met een dankbaar hart reed ik weg. In stilte. In vrede.
Het is mooi afgelopen.
Afsluitende boodschap voor de lezer
Voor wie dit leest: weet dat je nooit alleen bent. Er is altijd begeleiding, ook wanneer je het niet ziet. Het Licht vindt zijn weg, via mensen, via momenten, via liefde. Sta open, vertrouw, en volg wat je hart je influistert.
Dankzegging
Mijn dank gaat uit naar Ferlin, voor zijn aanwezigheid, zijn gevoeligheid en zijn begeleiding. Voor wie voelt om contact met hem op te nemen of met hem wil verbinden: ga naar Contact hier op de website voor zijn contactgegevens.
